KONIECZNOŚĆ USUNIĘCIA ZĘBÓW W CELACH ORTODONTYCZNYCH

Większość pacjentów może być leczona ortodontycznie bez usuwania zębów, ale nie wszyscy. Rozwój współczesnej ortodoncji w znacznej mierze pozwolił na zmniejszenie liczby koniecznych ekstrakcji.

Korekta niektórych wad zgryzu nadal wymaga usunięcia stałych zębów przed montażem lub niekiedy w trakcie leczenia aparatem ortodontycznym.  Zazwyczaj decyzja o konieczności usunięcia zębów określana jest na etapie przygotowania planu leczenia. Zdarzają się jednak i takie sytuacje, że decyzja ta zostaje podjęta w trakcie leczenia, kiedy zastosowana terapia nie przynosi oczekiwanych i zadawalających rezultatów. Często, szczególnie u pacjentów znajdujących się jeszcze w okresie wzrostu, podejmowane są najpierw próby leczenia bezekstrakcyjnego, tzw. diagnoza terapeutyczna. W przypadku, braku współpracy, nie zadawalającej odpowiedzi organizmu lub niekorzystnego wzorca wzrostu szczęk, plan leczenia ulega zmianie i podjęta zostaje decyzja o ekstrakcji.

 

Ekstrakcję wykonywane są najczęściej w celu uzyskania miejsca:

– dla uszeregowania zębów w przypadku poważnego stłoczenia lub braku miejsca dla wyrzynającego się zęba

– dla przesunięć zębowych celem zmniejszenia ich wychylenia lub zamaskowania    wad kostnych

 

Najczęściej usuwanymi zębami są dwa lub cztery przedtrzonowe (czwórki lub piątki). Często konieczność usunięcia zęba z jednej strony łuku, dla zachowania symetrii, pociąga za sobą konieczność usunięcia zęba z drugiej strony łuku lub wyrównawczego usunięcia zęba, dla uzyskania prawidłowych kontaktów, w szczęce przeciwstawnej

Coraz częściej, na skutek zmian ewolucyjnych, w wyniku zmiany nawyków żywieniowych, obserwowana jest zmiana wielkości szczęk przy niezmienionej ilości zębów. W tej sytuacji ostatnie wyrzynające się zęby (ósemki) nie mają wystarczającej ilości miejsca lub ulegają zatrzymaniu i często również one muszą zostać usunięte.